Aalsmeer is vermoedelijk tussen 1050 en 1133 ontstaan als laatste veenontginning van Kennemerland, een groot veengebied in het uiterste oosten van het toenmalige graafschap Holland. Het betreffende gebied liep in het oosten over in het veen dat toebehoorde aan de bisschop van Utrecht. De aanwas van de bevolking noodzaakte tot het winnen van brandstoffen, mede omdat de bodem niet zo geschikt was voor de landbouw en veeteelt. De turfwinning bracht hier uitkomst en werkgelegenheid. Tot omstreeks 1530 werd alleen turf gedolven tot aan het grondwaterpeil. In 1720 was echter bijna de helft van het grondgebied van Aalsmeer door vervening en afslag verdwenen. Bij resolutie van de Staten van Holland en West-Friesland van 17 maart 1767 werd besloten om een nieuwe waterkring - de Aalsmeerderdijk - aan te leggen. De waterhuishouding in het gebied was een bron van permanente zorg. Naast de problemen ontstaan door de turfwinning en door de bedreiging van het Haarlemmermeer, was een goede waterlozing van belang. Men trachtte dit te bereiken door verdere inpolderingen, veelal samen met naastgelegen ambachten. Naast de turfwinning waren ook de visserij en de katoenblekerij belangrijke bronnen van inkomsten voor de inwoners van Aalsmeer. In het begin van de 17e eeuw ontstond veel vraag naar laan- en sierbomen, vooral door de aanleg van de vele buitenplaatsen in geheel Nederland. In Aalsmeer bleek de grond langs de Uiterweg hiervoor zeer geschikt. Veel boeren stapten in die tijd over van de landbouw naar de bomenteelt. Daarnaast specialiseerden enkele bedrijven zich op de teelt van fruitbomen. Als tussenteelt - op bermen tussen de boomperken - werden eveneens sinds de 17e eeuw vooral aardbeien gekweekt, als voorloper van de eind 19e eeuw opgekomen bloementeelt. Bij keizerlijk decreet van 21 oktober 1811 werden Aalsmeer en (Hollands) Kudelstaart samengevoegd tot de gemeente Aalsmeer, ingaande 1 januari 1812.