De eerste Vincentiusvereniging kwam in 1833 in Parijs tot stand met de oprichting door Frédéric Ozanam (1813-1853). Hij vernoemde de vereniging naar de H. Vincentius á Paulo (1581-1660), een priester die zich in Parijs had beziggehouden met de opvang van weeskinderen, gebrekkigen en verstandelijk gehandicapten. Om zijn goede werken was Vincentius heilig verklaard in 1737 en later uitgeroepen tot patroon van de werken van liefdadigheid. Het hoofdbestuur van de vereniging, de Algemene Raad, zetelt te Parijs. Hieronder komen de landelijke Hoofdraden. De Nederlandse Hoofdraad is gevestigd te Den Haag. Onder deze Hoofdraad vallen de Centrale Raden, één voor ieder Bisdom in het land. De in Haarlem en omstreken aanwezige Conferenties vallen uiteraard onder de Centrale Raad voor het Bisdom Haarlem. Indien er meerdere conferenties werkzaam waren binnen een stad, dan moest er nog een extra bestuurslaag, de Bijzondere Raad, worden ingesteld om ze te coördineren. In Haarlem was dit in 1876 het geval, toen de in 1850 gestichte Conferentie Sint Bavo opgedeeld werd in drie nieuwe Conferenties. De grenzen van een Conferentie vielen samen met die der betreffende parochie. Behalve Conferenties kende de Vincentiusvereniging ook Liefdewerken, dit waren activiteiten gericht op een speciaal doel zoals een gaarkeuken, een magazijn voor kleding en goederen ter uitdeling aan de bezochte gezinnen, of een bibliotheek. Deze Liefdewerken hadden evenals de Conferenties een eigen bestuur. Met twaalf Conferenties en zes Liefdewerken had de Vereniging zijn grootste omvang bereikt. Het tij begon te keren toen steeds meer taken waar de Vincentianen zich van oudsher mee bezig gehouden hadden, overgenomen werden door de overheid. Immers, door de invoering van sociale voorzieningen werden de mensen minder afhankelijk van de door de vereniging verstrekte hulp. De vereniging ging op zoek naar nieuwe taken en vond deze in onder andere ontwikkelingshulp en het werken onder woonwagenbewoners.