In alle eeuwen is sociale zorg een gemeenschapstaak geweest. Dit was noodzakelijk gezien het feit dat een groot deel van de mensen potentieel arm was. Voor de armen in Haarlemmerliede en omgeving zal het hebben uitgemaakt dat zij op het platteland woonden. De mogelijkheden om op het platteland zelf een deel van de voeding te produceren waren uiteraard groter dan in de steden. Evenwel zien we in dit gebied reeds in de 17e eeuw armmeesters de belangen van de armen behartigen. De betaling van het armbestuur geschiedde meestal in natura, zoals kleding, schoeisel en voedsel. Op grond van de Armenwet 1818 vielen armlastigen, die tenminste gedurende vier jaren in de gemeente verbleven, onder de zorg van het gemeentebestuur. De armen kregen onderstand in de vorm van financiële steun, voedsel, kleding, brandstof en zonodig geneeskundige hulp. De armenzorg werd in eerste instantie overgelaten aan de kerkelijke instellingen. Pas in tweede instantie kon een beroep worden gedaan op het gemeentebestuur, die dit had opgedragen aan de armmeesters en later aan het Burgerlijk Armbestuur. De Armenwet van 1854 en de herziening daarvan in 1870 brachten hierin weinig verandering. De armenzorg werd primair overgelaten aan het particulier initiatief op lokaal niveau.