In het begin van de jaren 70 van de 20e eeuw dienden lokale overheden vooral op het gebied van de informatieverwerking een nieuw beleid te ontwikkelen en tot meer samenwerking te komen. De in haar kinderschoenen staande automatisering leek uitkomst te bieden. Er ontstond een nieuwe markt voor geautomatiseerde informatiesystemen. Vele taken van gemeenten, provincies en waterschappen zouden door het gebruik van deze systemen in de toekomst sneller en efficiënter uitgevoerd kunnen worden. Het was daarbij van belang dat overheidsinstellingen zouden samenwerken. Op 17 juni 1970 werd het Centrum voor Automatisering Noord-Holland (CVA) opgericht. Het was een gemeenschappelijke regeling en betrof een gezamenlijk beleid van een aantal gemeenten ten aanzien van informatieverwerking en verstrekking van informatie uit geautomatiseerde systemen. Vanuit Haarlem werd het samenwerkingsverband gecoördineerd. Iedere regio kreeg zijn eigen gemeenschappelijke regeling op het gebied van de ontwikkeling van informatiesystemen. Om het hoofd boven water te kunnen houden werd aan het begin van de jaren 80 meer samenwerking gezocht. In 1982 fuseerde het CVA met de regio Utrecht: het Intergemeentelijk Automatiseringscentrum Midden-Nederland (IAM) te Utrecht. Het IAM was in 1972 ontstaan. Het samenvoegen van de automatiseringscentra van de twee regio's moest het draagvlak en de concurrentiepositie tegenover de als paddenstoelen uit de grond schietende particuliere bureaus versterken. In 1986 werd het samenwerkingsverband opgeheven en trad het IAM uit de gemeenschappelijke regeling. De gemeenten Haarlem, Haarlemmermeer en Zaanstad gingen alleen verder onder de naam Intergemeentelijk Centrum voor Informatieverwerking (ICI). In 1989 werd besloten tot een fusie met HCS-Microlife BV. Onder de naam HCS Public Automation Services zou het ICI als zelfstandige eenheid in de HCS-organisatie worden opgenomen. Het HCS-concern ging door dubieuze praktijken in 1992 failliet en trok het ICI in haar val mee.