In de loop van de jaren 60 van de 20e eeuw werd duidelijk dat er een olieraffinaderij gevestigd zou worden op het grondgebied van Amsterdam, waar in de voormalige IJpolder industrieterreinen klaar lagen. Deze vestiging werd ter stimulering van diverse grote chemische industrieën aan de oevers van het Noordzeekanaal gezien. Uitbreiding van de raffinaderij en de vestiging van nevenindustrieën waren gepland in de Houtrakpolder. De plaatselijke afdelingsbesturen van de Katholieke Land- en Tuinbouwbond, de Hollandsche Maatschappij van Landbouw en de Christelijke Boeren- en Tuindersbond vormden toen direct een commissie. Deze commissie, onder de naam Commissie van Grondeigenaren en Grondgebruikers van de Houtrakpolder, had tot taak om de uit de vestiging van industrieën voortvloeiende problemen voor agrariërs georganiseerd op te vangen en ze waar nodig en mogelijk te helpen oplossen en begeleiden. De problemen lagen op de terreinen van het grondgebruik en de grondeigendom. Later vond in de Verenigde Binnenpolder, Inlaagpolder en Rottepolder eenzelfde ontwikkeling plaats en hier werd toen eveneens een commissie gevormd: Commissie van Grondeigenaren en Grondgebruikers van de Verenigde Binnenpolders. Tenslotte kwam ook in het gebied onder de gemeenten Velsen en Haarlem een commissie tot stand: Commissie van Grondeigenaren en Grondgebruikers Gemeenten Velsen en Haarlem. De genoemde drie commissies onderhielden nauwe contacten met elkaar en traden naar buiten tegenover alle instanties gezamenlijk op onder de naam: Commissie Grondeigenaren en Grondgebruikers in het ontwikkelingsgebied Spaarnwoude. Als secretaris van de gezamenlijke commissie trad de heer B. Biesheuvel Bzn. te Spaarndam op, in de wandeling werd de commissie dan ook wel Commissie Biesheuvel genoemd. Met het ontwikkelingsgebied Spaarnwoude werd de omzetting van agrarisch gebied tot industrie-, haven-, woon- en recreatiegebied van het gehele complex ten zuiden van het Noordzeekanaal bedoeld.