De eerste Vincentiusvereniging kwam in 1833 in Parijs tot stand met de oprichting door Frédéric Ozanam (1813-1853) van de Conferentie van Naastenliefde. Ozanam, student en later professor aan de Sorbonne en vurig katholiek, was getroffen door het feit dat de kerk zich weinig met de armen bemoeide. Redenerend dat de kerk daardoor op weinig waardering van de armen kon rekenen, besloot hij met een aantal studievrienden tot de oprichting van een lekenvereniging voor werk onder de armen met de bedoeling hen zo tot God terug te brengen. Hij vernoemde de vereniging naar de H. Vincentius á Paulo (1581-1660), een priester die zich in Parijs had beziggehouden met de opvang van weeskinderen, gebrekkigen en verstandelijk gehandicapten. Om zijn goede werken was Vincentius heilig verklaard in 1737 en later uitgeroepen tot patroon van de werken van liefdadigheid. Al snel vond Ozanams initiatief navolging, zowel in Frankrijk als daarbuiten. De plaatselijke verenigingen werden Conferenties genoemd. Al in 1846 werd in Den Haag de eerste Nederlandse Conferentie opgericht, vier jaar later gevolgd door Haarlem. Hoewel de vereniging zijn bestaan begonnen is als Vereniging van de H. Vincentius van Paulo, werd dit in de loop van tijd steeds vaker afgekort tot Sint Vincentiusvereniging. Bij de reorganisatie van 1969 werd de naam officieel veranderd in Vincentiusvereniging. De Conferentie was volgens voorschrift vernoemd naar de parochie waar zij onder viel.