De herziene Bankwet van 1863 verplichtte de Nederlandsche Bank, die sinds haar oprichting in 1814 door Koning Willem I alleen een vestiging had in Amsterdam, ook buiten de hoofdstad kantoren te openen. Er kwam een Bijbank te Rotterdam en 12 agentschappen. De meeste agentschappen kwamen in de provinciehoofdsteden, met uitzondering van Haarlem. In 1865 volgde de instelling van correspondentschappen, waaronder één in Haarlem. Elk correspondentschap ressorteerde onder een agentschap, met uitzondering van die onder de rook van Amsterdam, die onder supervisie van de Bank stonden. Het correspondentschap was bedoeld als schakel tussen de Nederlandsche Bank en de inwoners van de stad waar geen agentschap was gevestigd. In de loop van de tijd werd verwisseling, d.w.z. het omruilen van bankbiljetten tegen bankbiljetten van andere coupures of tegen munten, de belangrijkste taak van het correspondentschap. In 1952 was het Haarlemse correspondentschap met een omzet van 53 miljoen gulden één van de grootste correspondentschappen geworden. De correspondent moest daarom over voldoende en veilige kluisruimte kunnen beschikken alsmede over personeel dat gewend was met grote hoeveelheden bankbiljetten om te gaan. De Nederlandsche Bank besloot daarom het correspondentschap onder te brengen bij de Nutsspaarbank aan de Jansstraat 19 en de directeur van die bank per 1 juli 1952 te benoemen tot correspondent. In 1966 werd er binnen de Nederlandsche Bank in het licht van efficiencyverbetering, kostenbesparing en concentratie van de werkzaamheden gesproken over de sluiting van alle nog resterende correspondentschappen. De Bankdirectie besloot op 3 juli 1969 het correspondentschap in Haarlem op te heffen en het aan het eind van augustus te sluiten. Zie ook M.M.G. Fase en J. Mooij, 'Ruim een eeuw de Nederlandsche Bank in Haarlem: 1865-1969', in: Haerlem Jaarboek 1997, blz. 83-81.