De Diaconie verleende stoffelijke ondersteuning aan de armen en hulpbehoevenden uit de kerk. Na de Eerste Wereldoorlog en tijdens de crisisjaren veranderde het karakter van de armenzorg; de overheid ging op dit gebied steeds meer verantwoordelijkheid dragen. In 1945 was er politieke overeenstemming bereikt omtrent het recht van ieder op sociale zekerheid te organiseren en te garanderen door de staat. Na 1945 zetten de kerkelijke instellingen voor armenzorg hun werkzaamheden aanvankelijk gewoon voort. Langzaam maar zeker werd de materiële ondersteuning min of meer overbodig door de inwerkingtreding van diverse sociale verzekeringswetten, zoals de Algemene Ouderdomswet (AOW, 1956) en de Algemene Weduwe- en Wezenwet (AWW, 1958). In 1965 tenslotte werd de Algemene Bijstandswet ingevoerd, die iedere ingezetene het recht gaf op een minimum inkomen. De kerkelijke armenzorginstellingen zochten een andere bestemming voor hun fondsen en gingen zich richten op zaken als gezinsverzorging en maatschappelijk werk. Een belangrijk onderdeel van het diaconale werk was de Diaconale Zusterhulp. Zusterhulp hield zich bezig met het bezoeken van zieken en bejaarden, het op doktersadvies verstrekken van extra levensmiddelen (zoals melk, eieren, room en fruit) en het in overleg met de Diaconie verstrekken van kleding. Zie ook E.H. Baalbergen, 'Van geitenschuur tot Ichthuskerk: geschiedenis van de Gereformeerde Kerk van IJmuiden, IJmuiden 1999.