De diakenen verzorgden de armenzorg ten behoeve van de gemeenteleden. Zij hielden hier administratie van bij en legden daarover jaarlijks verantwoording af in de kerkenraad. Het geld voor de armenzorg kwam uit collecten, schenkingen en legaten. Dit geld werd vaak belegd in obligaties en grond. De grond werd vervolgens verhuurd, hetgeen weer inkomsten opbracht. Het bestuur van de kerkelijke gemeente was in handen van de kerkenraad, die oorspronkelijk bestond uit de predikant, twee ouderlingen en twee diakenen. Dit aantal werd langzaamaan uitgebreid tot de huidige tien ouderlingen en zes diakenen. Aanvankelijk werden de kerkenraadsleden gekozen door de (mannelijke) lidmaten. In 1867 werd hiervoor een speciaal kiescollege ingesteld, bestaande uit de kerkenraad en twee maal zoveel gemachtigden als de kerkenraad leden telde. Deze gemachtigden werden gekozen door de stemgerechtigde lidmaten. Om tot diakenen verkozen te kunnen worden moest men een stemgerechtigd (mannelijk) lidmaat zijn en minstens een jaar in de gemeente gevestigd. De minimumleeftijd voor diakenen was de burgerlijke meerderjarigheid. Voor diakenen gold meestal een ambtsperiode van twee jaar.