In de loop van de tijd had het Haarlemse stadsbestuur al diverse malen de Diaconie met subsidies geholpen. Pas in 1767 vond dit zijn weerslag op het bestuur van de Diaconie, dat toen onder het toezicht kwam van vier leden van de Vroedschap, aangesteld door de Burgemeesters, de superintendenten. Daarnaast benoemden de Burgemeesters zeven regenten afkomstig uit de gegoede burgerij. Aan deze regenten was het bestuur over de huiszittende of buitenarmen opgedragen, samen met de diakenen. In 1795 wijzigde het bestuur. De superintendenten en regenten verdwenen. Het bestuur kwam in handen van vier permanente armbezorgers, benoemd door het stadsbestuur, en 14 diakenen. In 1826 werd ingevoerd dat de permanente armbezorgers, inmiddels permanente regenten genoemd, de administratie van de financiën en het beheer over het armenhuis op zich namen, samen met regentessen. De diakenen kregen het bestuur en de verzorging over huiszittende armen in handen. In feite was hiermee het bestuur over de binnen- en huiszittende armen gescheiden. Pas in 1854 kwam ook een administratieve scheiding tot stand. In de Armenwet van 1854 was bepaald dat gemeentebesturen de armenzorg moesten overlaten aan kerkelijke en particuliere instellingen. Er moest dus een einde komen aan de onzelfstandige positie, waarin de Diaconie sinds de combinatie met de aalmoezeniersarmen verkeerde. Volgens het synodaal reglement van 1853 zou de Diaconie alleen de eigen hervormde armen bedelen. Er werd daarom voortaan afgezien van overheidssubsidie. De Diaconie werd vanaf 1854 bestuurd door diakenen. In de loop van de tijd veranderde het karakter van de armenzorg, doordat de overheid op dit gebied steeds meer verantwoordelijkheid ging dragen. In 1945 was er politieke overeenstemming bereikt omtrent het recht van ieder op sociale zekerheid, te organiseren en te garanderen door de staat. De materiële ondersteuning werd min of meer overbodig door de inwerkingtreding van diverse sociale verzekeringswetten.