In de 19e eeuw waren er vijf diakenen, die ieder hun eigen taak hadden. De oudste diaken fungeerde als president, de jongste als secretaris en passantmeester. Dit laatste hield in dat hij verantwoordelijk was voor de hulpverlening aan lidmaten van andere Waalse gemeenten, die op doorreis hier om ondersteuning aanklopten. Verder verzorgde een diaken de administratie van het Diaconiefonds, een ander de administratie van het Kerkfonds en de laatste die van het Turffonds. Turf werd jaarlijks ingekocht voor uitdeling aan de armen door de diakenen zelf maar ook voor de doorverkoop aan kerkleden die aan turfuitdeling deden. Beurtelings was een diaken twee weken achtereen 'van dienst', dat wil zeggen verplicht om alle diensten bij te wonen. Op verzuim stond een boete, evenals op het niet volgens de voorschriften gekleed gaan. In functie moesten diakenen een zwart pak met witte das dragen. Tot en met december 1855 vervulden de diakenen ook de functie van kerkvoogden. Het was de taak van de president om te waken over het onderhoud van gebouwen en meubels. Ook moest hij het werk van de koster controleren. Tenslotte moest hij nog de inventaris van het archief bijhouden en aantekening maken van interessante voorvallen in een speciaal daarvoor bestemd register. De secretaris had tot taak om het notulenboek van de diakenen en het alimentatieboek bij te houden. Hij bewaarde ook de correspondentie van de diakenen, om die aan het eind van het jaar aan de ouderlingen te overhandigen, die deze correspondentie dan samen met die van de kerkenraad in het archief borgen. De laatste aantekening in het notulenboek van diakenen dateert van december 1906. Tot en met 1913 hielden zij nog een eigen kasboekje bij. Na die tijd schijnen zij geen zelfstandig archief meer gevormd te hebben.