De zorg voor de arme lidmaten was toevertrouwd aan de diakenen, die samen met de predikant en ouderlingen de kerkenraad vormden. Wezen werden aanvankelijk uitbesteed en de verspreid wonende armen werden voorzien van brood, turf enz. Een stijging van het aantal behoeftigen deed de kerkenraad in 1765 besluiten tot de oprichting van een Diaconiehuis. In 1767 werd begonnen met de bouw, op het erf van een vervallen huis te Velserbeek dat al sinds 1700 in bezit van de diaconie was en nu werd afgebroken om plaats te maken voor de nieuwbouw. In 1769 werd dit Diaconiehuis in gebruik genomen. De financiële administratie van het Diaconiehuis werd gevoerd door de diakenen, terwijl het bestuur in handen was van de regenten en regentessen. Zij stelden een binnenvader en -moeder aan voor het dagelijkse beheer. Behalve de eigen armen, konden ook andere behoeftige personen worden opgenomen. Deze werden gealimenteerden genoemd en de kosten voor hun onderhoud werden gedragen door de Algemene of Schaalarmmeesters, die waren aangesteld door de plaatselijke overheid. In 1905 werd besloten om geen wezen meer op te nemen. Bij de reglementsvernieuwing van 1928 wordt het Diaconiehuis dan ook Tehuis voor Ouden van Dagen genoemd. Het einde was toen echter al in zicht; op 1 november 1935 werd het Tehuis gesloten. De inwoners vonden onderdak bij de laatste binnenvader en -moeder, die de exploitatie in eigen beheer voortzetten in een ander pand. Bij de splitsing van de kerkgemeente in 1927 werd vastgesteld dat het beheer voortaan door de Diaconie zou geschieden, daarom zijn de stukken betreffende het Tehuis vanaf dat jaar onder het archief van de Diaconie geplaatst.