De Dienst voor het Stoomwezen is ingesteld bij wet van 28 mei 1869 en verder geregeld bij Stoombesluit van 24 september 1869. Deze wet verving het Koninklijk Besluit van 6 mei 1824, waarin bepaald werd dat een ieder die een stoomwerktuig in werking had, deze moest laten keuren, en het besluit van 24 mei 1855, waarin twee ingenieurs der eerste klasse voor het Stoomwezen benoemd werden, met als standplaatsen Ede en Maastricht. De wet van 1869 werd vervangen door die van 15 april 1896, welke wet weer vervangen werd door de Stoomwet van 25 maart 1953, en het Stoombesluit van 22 december1953. De belangrijkste wijziging in die laatste wet was de bevestiging van de bevoegdheid van het districtshoofd tot het verlenen van een vergunning. De dienst voor het stoomwezen is ingedeeld in een aantal districten. Het vierde district omvat de provincie Noord-Holland en al het watergebied dat niet behoort tot een andere provincie. Bovendien is in 1970 van het tweede district de provincie Utrecht overgenomen. De taak van de Dienst voor het Stoomwezen omvat: <ZR>- de keuring van nieuwe installaties; <ZR>- de eerste keuring van nieuwe installaties die in gebruik genomen zijn; <ZR>- periodiek onderzoek van in gebruik zijnde installaties; <ZR>- oppervlakkig onderzoek op niet van te voren aangekondigde tijdstippen; en <ZR>- (na 1953) het verlenen van vergunningen. Bij de Stoomwet van 1869 werd bepaald dat de gebruiker van een stoomwerktuig de aanvraag tot een vergunning schriftelijk bij de Minister van Binnenlandse Zaken moest indienen. Na beproeving (en goedkeuring) werd door de keurende technische ambtenaar een voorlopige vergunning uitgegeven. De definitieve akte van vergunning werd door de minister verleend. Na de wet van 1953 verleende het districtshoofd zelf de vergunning.