In 1660 sloten afgevaardigden van de stadsbesturen van Amsterdam, Hoorn, Edam, Monnickendam en Purmerend een "Accoordt" om voor gezamenlijke rekening trekvaarten, jaag- en wagenwegen aan te leggen ten dienste van het verkeer. Het traject zou lopen van Hoorn tot Oosthuizen, waar een splitsing plaatsvond, enerzijds via Purmerend naar het Schouw en anderzijds via Edam en Monnickendam eveneens naar het Schouw; vandaar zou het traject worden voortgezet tot Buiksloot. Amsterdam zorgde op eigen kosten voor een "schuytwech" van de Volewijk tot aan de Waterlandse Zeedijk (nagenoeg van Buiksloot tot het Tolhuis). Er werd in het traject van bestaande wegen en vaarten gebruik gemaakt. Nieuw zouden worden aangelegd een vaart en trekweg achter Watergang en Ilpendam om, tot Purmerend; voorts een "lijnrechte vaart" van Oosthuizen tot aan de Westerpoort te Hoorn, alsmede een "bequame wagenwech", en van Oosthuizen via Edam en Monnickendam ten slotte een vaart, trek- en wagenweg. In 1661 zijn de wegen en vaarten voor het verkeer geopend. Het beheer over de wegen en vaarten werd door de vijf steden gevoerd tot de inlijving van ons land bij het Franse keizerrijk. Bij keizerlijk decreet werd de weg van Amsterdam naar Enkhuizen over Buiksloot, Monnickendam, Edam en Hoorn in 1813 verklaard tot departementale weg. Het beheer ervan is toen gebracht onder de waterstaat; hierop werd het college van gecommitteerden over de wegen en vaarten tussen de vijf Noord-Hollandse steden ontbonden. Na de inlijving in 1814 is het college hersteld en het beheer voortgezet tot 1819, toen het onderhoud van de straatweg van Hoorn naar Enkhuizen bij dat van de vijfstedenweg werd getrokken. In verband hiermee was een nieuwe regeling nodig, als gevolg waarvan het college weer werd opgeheven. In 1819 heeft een directie het beheer over de wegen en vaarten overgenomen van de steden; door toetreding van Enkhuizen werd het aantal steden uitgebreid met zes.