In 1819 heeft een directie het beheer over de wegen en vaarten overgenomen van de stadsbesturen van Amsterdam, Hoorn, Edam, Monnickendam en Purmerend; door toetreding van Enkhuizen werd het aantal steden uitgebreid met zes. In 1860 werd besloten dat de zes steden jaarlijks een maximumbijdrage in de onderhoudskosten zouden betalen, maar alleen als er een tekort was; rijk en provincie zouden eveneens een bijdrage geven. Bovendien konden de steden de overeenkomst eenzijdig opzeggen. Op deze basis werd het beheer geruime tijd voortgezet. Toen in 1916 de wegen door overstromingen in slechte toestand kwamen, ontstond er ondanks de maximumbijdragen van de steden een tekort en stelde de provincie zich garant voor de bedragen die nodig waren om de wegen te herstellen. Ook de toename van het verkeer vergde steeds meer onderhoud en de tekorten werden allengs groter. De gecommitteerden, die sinds 1860 bij elke belangrijke uitgave voortaan de toestemming van Gedeputeerde Staten nodig hadden, waren door deze stijgende onkosten niet meer vrij in hun beheer. In verband hiermee wilde Amsterdam in 1921 het contract opzeggen. Provinciale Staten besloten daarop in 1921 de bij de directie in beheer zijnde objecten bij de provincie Noord-Holland in beheer en onderhoud over te brengen, mits het rijkssubsidie behouden bleef. In 1925 besloten Provinciale Staten de wegen en vaarten met ingang van 1926 in beheer en onderhoud voor Noord-Holland over te nemen en de door gecommitteerden tot de directie gesloten geldleningen ten laste van de provincie te brengen. Het rijk en de zes gemeenten zouden jaarlijks een bijdrage leveren die afkoopbaar was. Op 1 mei 1927 hield het college van gecommitteerden tot de directie over de wegen en vaarten tussen de zes Noord-Hollandse steden op te bestaan.