De glazenmakers waren leden van het Schilders- of Sint Lucasgilde en staan ook nog in de keur voor dit gilde van 10 juli 1751 (K en O, II, 199) genoemd onder de daaronder vallende kunsten en neringen. Om hun ambacht echter beter te beschermen, is in 1683 een afzonderlijk gilde gevormd, waaraan op 25 augustus 1683 een keur is verleend, houdende bepalingen over proef en leertijd. Het bestuur bestaat dan uit twee vinders. De keur is hernieuwd en aangevuld op 6 september 1711 (K en O, II, 137). Een begrafenisverzekering is aan het lidmaatschap van het gilde verbonden. Op 1 oktober 1792 is nog een publicatie ter bescherming van het Glazenmakersgilde afgekondigd. Na 1798: Provisionele Commissarissen van het ontbonden Glazenmakersgilde. Het archief is op 30 mei 1805 overgeleverd aan de Commissarissen over de neringen en handteringen. De gilden waren verenigingen van ambachtslieden van eenzelfde ambacht, aanvankelijk bedoeld ter onderhouding van hun altaar, later meer voor hun gemeenschappelijke belangen. De oudste gilden hadden een altaar in de Grote of Sint Bavokerk, waar missen ter nagedachtenis aan de overleden leden werden gelezen. Om tot een gilde toegelaten te worden was doorgaans een gildeproef vereist alsook entreegeld. Veel gilden onderhielden een eigen bos ten behoeve van hun arme of zieke leden of tot het doen van uitkeringen bij sterfgevallen. Knechtsgilden zijn doorgaans alleen met dat doel opgericht. De gilden zijn in 1798 ontbonden, maar tot 1805 bestuurd door Commissarissen voor de ontbonden gilden, gewoonlijk de vroegere deken en vinders van het gilde.