De Haarlemsche Hulpbank is opgericht op 27 oktober 1849 door een aantal welgestelde Haarlemmers en had tot doel nijvere minvermogende mensen, die een bedrijf uitoefenden, door geldleningen in staat te stellen beter in hun onderhoud te voorzien. Ook voor studiedoeleinden konden leningen worden verstrekt. De leningen werden alleen verstrekt aan mensen die konden lezen en schrijven. Bovendien mocht men niet overdadig alcohol gebruiken en geen sterke drank verkopen. De verstrekte leningen mochten niet gebruikt worden om andere schulden af te lossen. Het kapitaal van de bank bedroeg maximaal 50000 gulden en werd verkregen door inschrijvingen van 50 gulden (aandelen). Van elke inschrijving werd een bewijs op naam afgegeven. In eerste instantie werd de Haarlemsche Hulpbank, die onder toezicht stond van het Haarlemse Departement van de Maatschappij ter bevordering van Nijverheid, opgericht voor vijf jaar. Op 1 januari 1855 werd de nieuwe bank (stichting) geopend. Het te lenen bedrag was maximaal 100 gulden, welk bedrag in de loop van de jaren werd verhoogd tot 1000 gulden. Vanaf 1 januari 1866 besloot men ook aanvragen van bewoners van de gemeente Haarlemmermeer in behandeling te nemen. Aanvragers uit Zandvoort moesten een in Haarlem woonachtige borg hebben. In 1935 werd, in samenwerking met Burgemeester en Wethouders van Haarlem, een borgstellingsfonds opgericht. Vanaf 1940 konden ook leningen voor huishoudelijke doeleinden worden toegekend. Op 1 oktober 1977 werd de Hulpbank opgeheven. Door de komst van de commerciële banken was er geen reden meer om de activiteiten van de bank voort te zetten. Door middel van een statutenwijziging werd de opheffing rechtsgeldig gemaakt. Het liquidatiesaldo werd overgedragen aan de afdeling Haarlem en Omstreken van het Nederlandse Rode Kruis.