Op 8 maart 1951 stelde de Generale Synode van de Nederlands-Hervormde Kerk de Hervormde Vrouwendienst in met de bedoeling de geestelijke bewustwording en het verantwoordelijkheidsbesef van vrouwelijke lidmaten ten opzichte van de kerk te stimuleren en naar eigen aanleg en mogelijkheden tot veelzijdiger activiteit in het kerkelijk leven te brengen. Zij was er namelijk van overtuigd, dat zij zelf de mogelijkheden moest creëren om vrouwelijke lidmaten meer dan tot dusver in het kerkelijk leven in te schakelen. De Synode hoopte dat zij door de Hervormde Vrouwendienst meer direct in contact zou komen met de vrouwelijke lidmaten en hun ervaringen. Vrouwen waren tot die tijd maar zelden in de bezinning over de vragen van het kerkelijk leven betrokken geweest. Eén en ander kon worden gezien in het licht van de nieuwe kerkorde, die eveneens in 1951 tot stand kwam. Hierin kwam het accent te liggen op het belijden en het apostolaat. Er werd in 1952 een landelijke commissie voor de Hervormde Vrouwendienst benoemd door de Generale Synode; kerkenraden werden opgeroepen om ook plaatselijke Hervormde Vrouwendienst-commissies in het leven te roepen. De plaatselijke Hervormde Vrouwendienst-commissies waren de organen, waartoe de kerkenraad of andere kerkelijke colleges zich konden wenden voor overleg over zaken, die in het bijzonder vrouwen raakten of bij plannen, waarbij op de medewerking van vrouwelijke lidmaten werd gerekend. Tegelijkertijd waren de plaatselijke Hervormde Vrouwendienst-commissies de kanalen waarlangs wensen, die bij vrouwen leefden, ter kennis van de kerkelijke instanties konden worden gebracht.