Het Hoog Militair Gerechtshof in Den Haag oefende rechtsmacht uit:
a. over alle militairen van de zeemacht (echter niet voor strafbare feiten, in eerste aanleg berecht door de krijgsraden bij de zeemacht in Indonesië);
b. over de militairen van de landmacht hier te lande en van de landmacht in Suriname en de Nederlandse Antillen;
c. in bepaalde gevallen ook over niet-militairen.
 
Het oordeelde zowel over militaire als gemene strafbare feiten, door de personen bovengenoemd begaan.
Het Hoog Militair Gerechtshof deed recht hetzij in eerste en laatste aanleg, hetzij in hoger beroep.
Behoudens het bepaalde in artikel 9 van het Organisatiebesluit Rechtspleging te velde 1944, nam het Hoog Militair Gerechtshof in eerste en laatste aanleg kennis:
de strafbare feiten begaan door hen die een hogere rang dan die van luitenant ter zee der eerste klasse of van kapitein bij de landmacht bekleden; en voorts bij voorkeur; van de strafbare feiten begaan door een persoon aan de rechtsmacht van een der krijgsraden onderworpen in deelneming met een persoon als onder a. bedoeld.
 
In hoger beroep oordeelde het Hoog Militair Gerechtshof over de daarvoor vatbare vonnissen van de krijgsraden buiten Indonesië. Tegen de uitspraken van het Hoog Militair Gerechtshof stond geen rechtsmiddel open. Het Hoog Militair Gerechtshof adviseerde de Koningin over de verzoeken om gratie van straffen door het Hof zelf of door een andere militaire rechter dan de gewone militaire rechter in het rijk in Europa opgelegd. Indien het verzoek strekte tot het bekomen van gratie van de doodstraf, werd tevens het advies van de Hoge Raad ingewonnen.[1]