De Registratiewet 1917 regelde de verplichting tot registratie van notariële akten. Deze taak werd tot 1939 belegd bij de Ontvangers van de Registratie en Successie. Zij ressorteerden onder de Administratie van het Zegel, de Registratie, de Successie, de Hypotheken en de Staatsloterij van het Ministerie van Financiën. Daarnaast waren deze Ontvangers – later Inspecteurs van de Registratie en Successie genoemd - belast met het bijhouden van registers, het vorderen van vertalingen, de vermelding van een verklaring op de akte, de registratie van meerdere akten als een akte, het waarmerken van renvooien en het nummeren van de akten. Voorts waren zij belast met het afgeven van ontvangstbewijzen en verklaringen. In de periode 1940-1950 was deze taak belegd bij de inspecteurs van de Registratie en Successie van de Directies der Registratie en Domeinen. In de periode vanaf 1950 is deze Inspectie ondergebracht bij de Directies van 's-Rijks Belastingen en Domeinen. In 1975 is dit inmiddels teruggebracht tot Directies der Rijksbelastingen en in 1985 tot Directies der Belastingen als onderdeel van het Directoraat-Generaal der Belastingen. Vanaf 1990 is na een grote reorganisatie de benaming Eenheden Registratie en Successie (R&S) in gebruik. Deze Eenheden ressorteren onder de Belastingdienst en zijn in 2001 opgeheven. Naast de registratie van notariële akten biedt de Registratiewet 1970 ook de mogelijkheid om andere, onderhandse akten te registreren. De Registratiewet 1970 hanteert daarbij een ruim akten-begrip. Voor veel van deze stukken heeft registratie echter weinig of geen toegevoegde waarde. Voor enkele soorten onderhandse akten is de registratie een constitutief vormvereiste, eventueel naast de mogelijkheid van een notariële akte. Voor deze akten is de (wettelijk vereiste) registratie van belang. Hetzelfde geldt wanneer aan derden geld wordt geleend dat mogelijk door de Belastingdienst beschouwd kan worden als durfkapitaal, waarover belasting verschuldigd is.