In 1941 kwam voor het eerst een verplichte collectieve ziektekostenverzekering tot stand. In dat jaar werd het Ziekenfondsbesluit ingevoerd voor werknemers in loondienst met een inkomen beneden de zogenaamde welstandsgrens. Ambtenaren vielen echter buiten de werknemersverzekeringen en moesten daarom zelf voor een ziektekostenverzekering zorgen of de volledige kosten voor ziekte zelf dragen. Na de Tweede Wereldoorlog was de toenmalige regering aanvankelijk van plan ook een geneeskundige voorziening voor het gehele overheidspersoneel te treffen. Dat bleek echter niet haalbaar en verschillende overheidsorganisaties gingen voor het eigen personeel een ziektekostenregeling treffen. Er werd gekozen voor een gemeenschappelijke regeling per provincie waarbij een openbaar lichaam werd ingesteld, met een paritair bestuur, bestaande uit vertegenwoordigers van aan de regeling deelnemende gemeenten uit de betreffende provincie en van de bonden van overheidspersoneel. De Instituten Ziektekostenvoorziening voor Ambtenaren (IZA) zoals ze werden genoemd kwamen tot stand na 1952 en voor 1956. Zo werd in Noord-Holland op 1 mei 1955 het Instituut Ziektekostenvoorziening Ambtenaren Noord-Holland (IZA Noord-Holland) opgericht. Alle IZA's, opereerden zelfstandig. Er was een overkoepelende organisatie, de landelijke Adviescommissie IZA's, later genoemd het Gemeenschappelijk Adviesorgaan IZA's (GAO), waarvan de activiteiten zich voornamelijk beperkten tot overleg over verzekeringsvoorwaarden en premieniveau. In de uitvoering van de verzekering waren de regionale IZA's autonoom. Op 1 juni 1993 fuseerden de regionale IZA's tot één IZA Nederland met negen regiokantoren. IZA Noord-Holland werd eind 1992 opgeheven, wegens de opheffing van de provinciale IZA regeling en het aangaan van de nieuwe Gemeenschappelijke Regeling IZA Nederland. Het kantoor zelf bleef bestaan als onderdeel van een grotere organisatie. Vanaf 1993 werd het kantoor 'IZA regiokantoor Heerhugowaard' genoemd.