Tot 1922 bestonden er overwegend plaatselijke Kamers van Koophandel. Zij hadden tot doel het geven van adviezen aan de overheid en het verstrekken van adviezen en mededelingen aan handelaren en fabrikanten. In Haarlem werd in 1852 door het gemeentebestuur van Haarlem een Kamer van Koophandel en Fabrieken opgericht. Door de nieuwe Wet op de Kamer van Koophandel van 1851 kregen de Kamers meer zelfstandigheid en werden door invoering van democratische principes tot echte vertegenwoordigers van het bedrijfsleven. De leden werden voortaan door het bedrijfsleven zelf gekozen, in plaats van door de koning te worden benoemd. Ook kon de gemeenteraad het initiatief nemen tot het stichten van een Kamer. Voorheen was dit initiatief voorbehouden geweest aan de koning. De koppeling van een Kamer aan een gemeente had als nadeel dat de Kamer financieel afhankelijk werd van de gelden die een gemeente ter beschikking stelde of kon stellen. Een ander nadeel was de puur adviserende taak van de Kamer. De nieuwe Wet op de Kamers van Koophandel bracht in deze situatie verandering. De wet werd, tegelijkertijd met de Handelsregisterwet, van kracht op 15 maart 1921. De banden met de gemeenten werden definitief verbroken door de volledig nieuwe regionale indeling van de Kamers van Koophandel. De gemeentelijke Kamers werden vervangen door een kleiner aantal regionale Kamers. Voor Haarlem betekende dit dat er een Kamer van Koophandel en Fabrieken voor Haarlem en omstreken kwam. Hieronder vielen Aalsmeer, Bennebroek, Beverwijk, Bloemendaal, Haarlem, Haarlemmerliede en Spaarnwoude, Haarlemmermeer, Heemskerk, Heemstede, Velsen en Zandvoort. In het voorjaar van 1922 traden de nieuwe Kamers aan, zij stonden voortaan onder toezicht van de Minister van Arbeid, Handel en Nijverheid. Het was in het vervolg ook de centrale overheid die zou moeten ingrijpen als de Kamer nalatig was of die besluiten van de Kamer kon vernietigen indien zij strijdig waren met de wetten of het algemeen belang.