Hoewel er al eerder joden in Haarlem geweest zullen zijn, zijn er pas in de 18e eeuw voor het eerst in de archieven tekenen van een permanente vestiging. Een verzoek in 1742 om een joodse school te mogen oprichten werd door het stadsbestuur toegestaan, teken dat er genoeg joodse gezinnen in Haarlem leefden om zo'n project rendabel te maken. In 1765 werd het pand Goudsmidsplein 6 aangekocht en als synagoge ingericht. Al eerder werden er godsdienstoefeningen gehouden in een huisje in de Noorder Schoolsteeg. Groei van de gemeenschap maakte in de loop van de tijd een nieuwe synagoge noodzakelijk. Op 4 juni 1841 werd een nieuwe synagoge ingewijd in de Lange Begijnestraat 11. Deze synagoge bleef dienst doen tot de Duitse bezetter het pand vorderde. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn bijna alle joden uit Haarlem gedeporteerd, de meesten via Amsterdam naar het doorgangskamp in Westerbork en vandaar naar de vernietigingskampen in Oost Europa. De eerste grote deportatie vanuit Haarlem vond plaats op 25 augustus 1942. Het aantal joden zal aanvankelijk vrij klein geweest zijn, een telling in 1798 te Haarlem kwam op 131 uit. In de 19e en de eerste helft van de 20e eeuw volgde een gestage groei. In 1941 was het ledencijfer van de kerkgemeente 925, waarvan 778 personen woonachtig waren in Haarlem en de overigen in Bloemendaal en Heemstede. De heropbouw van de Joodse Gemeente te Haarlem na de oorlog verliep traag. Het ledental was teruggevallen naar een dertigtal. In december 1949 werd een nieuwe synagoge ingewijd aan het Kenaupark 7. De gemeente was te klein geworden om een rabbijn te kunnen onderhouden. De synagogediensten werden verzorgd door de voorzanger M. Philipson, die tevens als secretaris de spil van de administratie werd. De Nederlands Israëlitische Gemeente te Haarlem behoort tot de Hoogduitse (Asjkenasische) orthodoxe ritus. De Portugese (Sefardische) stroming was in Haarlem niet vertegenwoordigd.