De Parochie Sint Gregorius van Utrecht te IJmuiden is ontstaan in 1884. Het oorspronkelijk dunbevolkte gebied van de Gregoriusparochie behoorde aanvankelijk tot de Parochie Sint Engelmundus te Driehuis. Als werkgebied kreeg de Gregoriusparochie toegewezen het tot dan tot de Parochie Sint Engelmundus behorende gedeelte van IJmuiden, bewesten de spoorlijn Haarlem-Uitgeest. De noordgrens liep midden door het Noordzeekanaal, de zuidgrens (ongeveer) langs de huidige De Noostraat, Kalverstraat, Oosterduinweg, Burgemeester Rambonnetlaan en verder in een rechte lijn naar strandpaal 57. In 1954 is grond gekocht voor een nieuwe kerk in 'Duinwijk', waarbij verwacht werd, dat de Sint Gregoriuskerk binnen enkele jaren buiten gebruik gesteld zou worden. Het gebouw ging steeds meer kosten aan onderhoud. Als naam van de nieuwe kerk werd die van Sint Petrus gekozen; de naam van de parochie werd evenwel niet gewijzigd. Na het vertrek van de laatste pastoor in 1971, werd de Sint Gregoriusparochie samen met de Sint Laurentiusparochie onder de geestelijke hoede gesteld van een pastoraal team. Later, in 1974, zouden beide parochies fuseren. In 1975 brak brand uit in de verwarmingsruimte van de Sint Gregoriuskerk. Als gevolg daarvan moest het gebouw tijdelijk worden gesloten. Toen bleek, dat het herstel van de installatie en het eveneens weer nodige onderhoud van het gebouw, grote sommen geld ging eisen, werd besloten de Sint Gregoriuskerk permanent te sluiten. Het feit dat er per weekend nog slechts 50-60 bezoekers waren, zal zeker meegewogen hebben. Na moeizame onderhandelingen met het gemeentebestuur verklaarden Burgemeester en Wethouders zich in 1977 tenslotte bereid de gebouwen over te nemen. De uiteindelijke overdracht volgde tenslotte in 1979, waarna in april van dat jaar de gebouwen werden gesloopt. Daarmee verdween een karakteristiek deel van het silhouet van Oud-IJmuiden, hetgeen ook door vele niet-katholieken werd betreurd.