In 1926 brandde binnen de Gereformeerde Kerk een conflict los over het letterlijk nemen van bepaalde bijbelverhalen (onder andere het spreken van de slang in Gen. 3). Predikanten die zich voorstander verklaarden van een minder rigide interpretatie werden op bevel van de Generale Synode geschorst. Onder hen was ds. H.C. van den Brink van Zandvoort, die werd afgezet door de Classis Haarlem. Als gevolg daarvan verliet vrijwel zijn hele kerkenraad en de helft van zijn gemeente het kerkverband. Op 1 augustus 1926 ging de Zandvoortse kerkenraad een verband aan met de kerkenraad van Amsterdam-Zuid, resulterend in een nieuw kerkgenootschap: de Gereformeerde Kerken in Nederland in Hersteld Verband. Ook Haarlem ontkwam niet aan het conflict. De predikant J. Brinkman diende samen met collega's uit den lande een bezwaarschrift in tegen het schorsingsbesluit van de Generale synode. In september vormden zeven Haarlemse lidmaten een Comité van Bezwaarden, eveneens gericht tegen het Synodebesluit. Toen de Synode hier niet op inging, en ds. Brinkman zijn functie neerlegde, zochten zij contact met hun Zandvoortse geestesgenoten. Tegen het eind van het jaar ging ds. Van den Brink voor bij een dienst in de voormalige Christelijk Gereformeerde Kerk in de Zuiderstraat. In februari 1927 stelde de Zandvoortse kerkenraad te Haarlem de ambten in, waarmee de oprichting van de Gereformeerde Kerk in Hersteld Verband alhier en feit was. Dit kerkgenootschap heeft bestaan tot 15 mei 1946, toen een hereniging tot stand kwam met de Nederlands Hervormde Kerk.