De basis voor de latere fabriek werd gelegd in 1838 toen een wagenmakerij werd gesticht aan de Riviervismarkt 7 te Haarlem door Johannes Jacobus Beijnes (1814-1888). Het waren in hoofdzaak rijtuigen waarmee Beijnes zich een grote naam wist te verwerven. Hij had de gegoede stand van Haarlem en omstreken, later van het hele land, tot ver daarbuiten, tot zijn klantenkring. In het midden van de 19e eeuw werd de fabricage van spoorwegrijtuigen technisch mogelijk gemaakt door de samenwerking van J.J. Beijnes met zijn jongere broer Anthonie Johannes (1817-1891), die smid van beroep was. Om efficiënt aan de fabricage van spoorwegrijtuigen te werken werd besloten tot de bouw van een nieuwe fabriek in de buurt van de spoorweg; vanaf 1859 was het bedrijf gevestigd aan het Stationsplein 14. Beijnes had de tijd mee. Er kwam een grote bloei van de welvaart tot stand met als gevolg toenemend verkeer, waarvan Beijnes profiteerde door de ontvangst van nieuwe orders. Vanaf 1923 werd het 'geheel-stalen rijtuig' ontwikkeld. Tijdens de crisisjaren 30 liepen de zaken terug. Gedurende de Tweede Wereldoorlog werd ook Beijnes verplicht werknemers af te staan voor tewerkstelling in Duitsland. In 1943 namen de moeilijkheden verder toe omdat er voor nieuwbouw geen materiaal werd vrijgegeven. Na de spoorwegstaking van 1944 werd de druk op het bedrijf zo groot dat de fabriek op last van de vijand gesloten werd. Machines, inventaris en het grootste deel van de voorraden werden door de Duitsers meegenomen. Na de Tweede Wereldoorlog moest de fabriek weer helemaal worden opgebouwd. In 1950 verhuisde het bedrijf naar Beverwijk. De toenemende concurrentie, de snelle ontwikkeling van de techniek en de totstandkoming van de EEG waren ongunstige veranderingen en noopte de directie tot contacten met Werkspoor. In 1959 werd Beijnes een onderdeel van het concern Verenigde Machine Fabrieken, maar bleef als afzonderlijk vennootschap bestaan. In 1963 werd het bedrijf uiteindelijk toch gesloten.