Hoewel eerst in een ampliatie van de keur van 19 februari 1622 sprake is van een gilde, heeft dit gilde voorheen wel bestaan, zoals blijkt uit de betiteling provoost en vinders in de keuren voor de Korenmeters, korenheffers en korendragers van 23 april 1585 en 8 juli 1593. In die van 20 februari 1567 wordt dit bestuur echter nog niet genoemd, zodat het onstaan van het gilde wel in de tweede helft van de 16e eeuw gerekend mag worden. Een generale 'Ordonnantie van het Koornmeeters, koornheffers en koorndragersgild' is vastgesteld op 10 juli 1751 (K en O, II, 166), waarbij het bestuur als vanouds wordt bepaald op vijf vinders, te weten één korenmeter, één korenheffer en drie korendragers. Verder blijkt, dat er behalve koren, ook wel zout, zaden, kolen, enz. gemeten, geheven en gedragen worden. De keur is aangevuld op 2 september 1772 en 26 augustus 1788 (Verv. K en O, II, 264) en vernieuwd op 25 februari 1786 (Verv. K en O, II, 265), waarin ook sprake is van de bos van het gilde. Deze bos was oorspronkelijk een bos van de korendragers, waaraan bij resolutie van 19 mei 1752 (K en O, II, 447) ook deel is gegeven aan de korenmeters en korenheffers. De gilden waren verenigingen van ambachtslieden van eenzelfde ambacht, aanvankelijk bedoeld ter onderhouding van hun altaar, later meer voor hun gemeenschappelijke belangen. De oudste gilden hadden een altaar in de Grote of Sint Bavokerk, waar missen ter nagedachtenis aan de overleden leden werden gelezen. Om tot een gilde toegelaten te worden was doorgaans een gildeproef vereist alsook entreegeld. Veel gilden onderhielden een eigen bos ten behoeve van hun arme of zieke leden of tot het doen van uitkeringen bij sterfgevallen. Knechtsgilden zijn doorgaans alleen met dat doel opgericht. De gilden zijn in 1798 ontbonden, maar tot 1805 bestuurd door Commissarissen voor de ontbonden gilden, gewoonlijk de vroegere deken en vinders van het gilde.