Het Linnenweversgilde wordt gewoonlijk genoemd het Bonte Lijnwaden-, Boezel-, Bedtijk-, Damast- en Garenweversgilde, en heette aanvankelijk het Blauwweversgilde of Blauwredersgilde. De keuren op dit ambacht zijn al oud; er komen keuren voor van 30 maart 1495 en 11 maart 1532. Het altaar van de linnenwevers, gewijd aan de H. Maria en Severus, bevond zich in de Grote Kerk aan pilaar XV, aan de noordzijde van het Laagkoor. In de keur van 7 oktober 1539 is reeds sprake van het gilde. Op 24 maart 1561 is vastgesteld een 'Keur en Ordonnantie op de linnenweversgilden en haer knegts'. In 1735 heet het Blauwweversgilde uitgestorven (K en O, I, 88). Op 21 maart 1752 (K en O, II, 201) is gemaakt de Ordonnantie van het Bonte- Lijnwaten-, Boezels-, Bedtijk-, Servet-, Garen-, Damast- en Garenredersgilde, aangevuld op 21 juli 1755 (Verv. K en O, II, 15), 20 februari 1756 (Idem, II, 16) en 1 september 1758 (Idem, II, 58). Tot het bestuur van dit gilde zijn aangewezen een deken, assistent en verdere looiers van de manufacturen. Deze industrie is weer groot-industrie, zodat men onderscheidt fabrikanten, werkbazen en knechten. De gilden waren verenigingen van ambachtslieden van eenzelfde ambacht, aanvankelijk bedoeld ter onderhouding van hun altaar, later meer voor hun gemeenschappelijke belangen. De oudste gilden hadden een altaar in de Grote of Sint Bavokerk, waar missen ter nagedachtenis aan de overleden leden werden gelezen. Om tot een gilde toegelaten te worden was doorgaans een gildeproef vereist alsook entreegeld. Veel gilden onderhielden een eigen bos ten behoeve van hun arme of zieke leden of tot het doen van uitkeringen bij sterfgevallen. Knechtsgilden zijn doorgaans alleen met dat doel opgericht. De gilden zijn in 1798 ontbonden, maar tot 1805 bestuurd door Commissarissen voor de ontbonden gilden, gewoonlijk de vroegere deken en vinders van het gilde.