De loodgieters en pompmakers behoorden tot het Schilders- of Sint Lucasgilde (zie ook: K en O, II, 200), maar de pompmakers hebben al een eigen keur gekregen op 12 september 1685, waarin een proef en bepalingen voor de leerjaren waren opgenomen. Op hun verzoek is op 3 augustus 1697 aan de loodgieters veroorloofd, zich bij hen aan te sluiten en alleen aan loodgieters en pompmakers toegestaan lood te verkopen. Een ordonnantie voor het Loodgieters- en Pompmakersgilde is vastgesteld op 21 maart 1752 (K en O, II, 214); tot dit gilde behoorden ook de leidekkers. Aanvullingen op deze keur zijn gegeven op 30 juni 1753 (Idem, 216), terwijl op 25 januari 1768 (Verv. K en O, II, 151) een verbod werd uitgevaardigd, dat de loodgieters weer enigszins belemmerde in hun vrijheid om lood te kopen en te verkopen. Na 1798: Provisionele Commissarissen van het ontbonden Loodgieters- en Pompmakersgilde. Het archief is op 31 mei 1805 overgeleverd aan de Commissarissen over de neringen en handteringen. De gilden waren verenigingen van ambachtslieden van eenzelfde ambacht, aanvankelijk bedoeld ter onderhouding van hun altaar, later meer voor hun gemeenschappelijke belangen. De oudste gilden hadden een altaar in de Grote of Sint Bavokerk, waar missen ter nagedachtenis aan de overleden leden werden gelezen. Om tot een gilde toegelaten te worden was doorgaans een gildeproef vereist alsook entreegeld. Veel gilden onderhielden een eigen bos ten behoeve van hun arme of zieke leden of tot het doen van uitkeringen bij sterfgevallen. Knechtsgilden zijn doorgaans alleen met dat doel opgericht. De gilden zijn in 1798 ontbonden, maar tot 1805 bestuurd door Commissarissen voor de ontbonden gilden, gewoonlijk de vroegere deken en vinders van het gilde.