De verenigingen, die later het Oranje-Groene Kruis zouden vormen, ontstonden grotendeels uit wijkverenigingen van de Nederlands-Hervormde Kerk of commissies voor diaconale arbeid. Op landelijk niveau werd als overkoepelende organisatie, de Bond van Protestants-Christelijke Verenigingen voor Wijkverpleging in Nederland opgericht, die in 1946 de naam Het Oranje-Groene Kruis aannam. In 1950 verenigden de leden van bovengenoemde Bond in Noord-Holland zich tot het Noord-Hollandse Oranje-Groene Kruis. Het doel van de vereniging was het bevorderen van de maatschappelijke gezondheidszorg in de provincie Noord-Holland volgens protestants-christelijke beginselen. In 1967 gingen de Provinciale Noord-Hollandse Vereniging Het Groene Kruis, Noord-Hollandse Bond van het Wit-Gele Kruis en het Noord-Hollandse Oranje-Groene Kruis een samenwerkingsverband aan onder de naam Stichting Samenwerkende Provinciale Kruisverenigingen in Noord-Holland. De overheid drong in het kader van kostenbeheersing en efficiency steeds meer aan op schaalvergroting en regionalisatie. De gevolgen van deze ontwikkelingen leidden tot samenwerking en fusie van plaatselijke verenigingen onderling en landelijk van provinciale verenigingen met elkaar. In Noord-Holland resulteerde dit, na fusie van de plaatselijke verenigingen, in de oprichting van in totaal 25 regionale kruisverenigingen. In 1974 vond de samenvoeging van de bureaus van de drie Noord-Hollandse provinciale kruisverenigingen plaats en in 1975 de definitieve oprichting van de Provinciale Kruisvereniging Noord-Holland.