Sinds november 1979 kwam in Zandvoort regelmatig een groep christenen bijeen om hun zorg en bezorgdheid uit te spreken over het reilen en zeilen van de kerk in de maatschappij en over de wijze waarop mensen aan deze beiden gestalte gaven. De deelnemers aan deze gesprekken kwamen bijeen op persoonlijke titel. Men zou ze als volgt kunnen indelen: mensen die moeite hadden met het instituut kerk en daarom niet goed raad wisten hoe en waar ze hun medegelovigen konden ontmoeten; mensen die nog wel binnen hun eigen geloofsgemeenschap wilden blijven om te werken aan vernieuwing, maar behoefte hadden aan het openbreken van de gesloten kring; mensen die buiten de kerk stonden, maar vanuit hun mens-zijn wilden werken aan de verandering van maatschappelijke structuren en die daarbij van mening waren dat kerken/christenen ook een functie daarin hadden. De gesprekken leidden vervolgens tot de wens uiting te geven aan een vorm van letterlijk Samen Kerk-zijn, bedoeld voor mensen die zich óf niet volledig, óf niet meer thuis voelden in de vertrouwde van-huis-uit kerk, óf nog geen goed alternatief gevonden hadden. Vanaf januari 1982 noemde deze Werkgroep Samen Kerk-zijn zich voortaan Oecumenische Werkgroep Exodus. De Werkgroep hield regelmatig diensten die enerzijds niet hoefden te lijken op de gebruikelijke kerkliturgie wat betreft thema, vormgeving en uitwerking, maar anderzijds het evangelie en de christelijke boodschap wel als uitgangspunt hadden. De eerste viering vond plaats op 7 februari 1982 in het gebouw van de Vrijzinnige Geloofsgemeenschap NPB Zandvoort aan de Brugstraat 15. De NPB Zandvoort had zitting in de Oecumenische Werkgroep Exodus en beheerde tevens het archief.