Bij de verschillende vormen van strafgerechten die er in het verleden geweest zijn, kende men reeds lang de functie van openbare aanklager. De openbare aanklagers van nu zijn de leden van het Openbaar Ministerie. De huidige opzet van het Openbaar Ministerie vindt zijn oorsprong in de Wet op de rechterlijke organisatie en het beleid der justitie van 1827, in werking getreden op 1 oktober 1838. Hoewel deze wet sindsdien vele malen en vaak ingrijpend is gewijzigd, bleef de oorspronkelijk opzet tot nu toe in grote lijnen gehandhaafd. Ingevolge artikel 4 van de Wet op de rechterlijke organisatie en het beleid der justitie is het Openbaar Ministerie belast met: het opsporen en vervolgen van strafbare feiten, het doen uitvoeren van strafvonnissen, het nemen van conclusies in de gevallen waarin de wet dit voorschrijft en het handhaven van de wetten. Tot de inwerkingtreding op 1 januari 1957 van de Wet van 28 juni 1956, houdende wijziging in de rechterlijke organisatie werd ingevolge artikel 3 Wet op de rechterlijke organisatie en het beleid der justitie het Openbaar Ministerie bij de rechtbanken uitgeoefend door de Officier van Justitie en de substituut-officieren van justitie en bij de kantongerechten door de ambtenaren en waarnemend ambtenaren van het Openbaar Ministerie. Deze ambtenaar voert namens het Openbaar Ministerie het woord op strafzittingen van het kantongerecht. Bij elk gerecht is een parket. Op het parket wordt de administratie van het Openbaar Ministerie gevoerd. De inkomende strafzaken worden er geregistreerd, de dagvaardingen voor de verdachten en getuigen worden er uitgezonden en na de veroordelende vonnissen wordt de tenuitvoerlegging door het parket verzorgd.