In tegenstelling tot de armbesturen van de niet-katholieke kerkgenootschappen die in Haarlem allemaal van het kerkelijk gezag zijn uitgegaan, werd in de 17e eeuw het R.-K. Armbestuur door de burgelijke overheid opgericht. Toen bij de wet van 28 juni 1854 de armenzorg aan de kerkelijke en bijzondere instellingen van weldadigheid werd overgelaten en het burgerlijk armbestuur of de gemeente alleen onderstand verleende aan hen, die deze niet van de kerkelijke of bijzondere instellingen kregen, besloot de Raad om per 31 december 1854 het door de burgerlijke overheid opgerichte R.-K. Armbestuur op te heffen. Ingevolge het algemeen reglement van de parochiële en andere katholieke instellingen van liefdadigheid, door mgr. F.J. van Vree vastgesteld en 21 februari 1855 in werking getreden, werd toen ook in Haarlem een R.-K. Armbestuur opgericht. Dit bestuur zorgde niet alleen voor de rooms-katholieke armen en wezen die in het Sint Jacobs Godshuis ondergebracht waren, maar ook voor de bedeling van de zgn. huiszittende armen van de gehele stad. Deze verzorging werd mogelijk gemaakt door de fondsen en collecten langs de huizen. De oprichting van de parochiele armbesturen in de stad Haarlem dateert uit 1914. Op 20 april 1914 nam iedere Haarlemse parochie de zorg voor zijn eigen huiszittende armen over. De armverzorgers vormden in iedere parochie een eigen Parochieel Armbestuur. In 1953 werd officieel het Parochieel Sociaal Charitatief Centrum opgericht als lichaam van overleg en samenwerking van alle in de parochie gevestigde sociaal-charitatieve instellingen. Al spoedig nam het Parochieel Armbestuur deze taak op zich. Rond 1964 was de bedeling van armen zo goed als verdwenen en was de taak van het armbestuur meer en meer geworden: het beschikbaar stellen van middelen voor werken op charitatief en maatschappelijk gebied en zo nodig het zelf lenigen van noden. Daarom werd de naam van het Parochieel Armbestuur gewijzigd in Parochiële Charitas Instelling.