Al aan het einde van de 19de eeuw werd het belang van ruilverkaveling ingezien; het bezit van landbouwgrond was dermate versnipperd dat dit een goede bedrijfsvoering in de weg stond. Ook had de landbouw te maken met problemen die veroorzaakt werden door de slechte landbouwkundige waterhuishouding en de slechte toestand van de landbouwwegen. In 1924 kwam de Ruilverkavelingswet tot stand, vóór die tijd werden ruilverkavelingen uitgevoerd door de Nederlandsche Heidemaatschappij. In de Ruilverkavelingswet was de bepaling opgenomen, dat de algemene leiding in ruilverkavelingszaken was opgedragen aan een Centrale Commissie voor Ruilverkaveling. Het secretariaat van deze Commissie werd ondergebracht bij de Heidemaatschappij. Hoewel aanvankelijk succesvol, nam het animo voor ruilverkaveling in de jaren 30 af in verband met de landbouwcrisis. In 1935 werden de Rijkscommissie voor de Ontwatering, de Commissie van Advies inzake de Ontginning van Woeste Gronden en de Centrale Commissie voor Ruilverkaveling samengevoegd in de Centrale Cultuurtechnische Adviescommissie (CCC). Tegelijkertijd werd een bureau ingesteld dat de CCC zou bijstaan en het secretariaat zou voeren: de Cultuurtechnische Dienst. De taak van de CD omvatte de verbetering van de waterhuishouding van het landelijke gebied, de ontginning en verbetering van de grond en het bevorderen van ruilverkaveling. Op grond van de Ruilverkavelingswet 1924 was aan de CCC (in 1938 werd de naam van de commissie gewijzigd in Centrale Cultuurtechnische Commissie) een toezichthoudende taak opgedragen over zowel de CD als over de uitvoering van de ruilverkavelingen. De CD voerde zelf geen cultuurtechnische werken uit. De uitvoering geschiedde door de Nederlandsche Heidemaatschappij, Grontmij, aannemers of door de aanvragers zelf. De uitvoering van een ruilverkaveling werd begeleid door een plaatselijke commissie. In bijna elke provincie was een dependance van de CD gevestigd. De Landinrichtingsdienst was taakopvolger van de CD.