In 1810 werd het koninkrijk Holland ingelijfd bij het Franse Keizerrijk, waarna het grondgebied bij Keizerlijk Decreet van 18 oktober 1810 werd verdeeld in zeven departementen. Deze nieuwe indeling werd op 1 januari 1811 van kracht. De departementen werden nader onderverdeeld in arrondissementen, kantons en gemeenten. Bij het decreet werd tevens de rechterlijke indeling geregeld. Er werd bepaald dat in elk arrondissement een rechtbank van eerste aanleg zou worden opgericht, gevestigd in de hoofdplaats van het betreffende arrondissement. In sommige arrondissementen werden bovendien afzonderlijke rechtbanken van koophandel ingericht. Deze rechterlijke indeling trad op 1 maart 1811 in werking met de installatie van het Keizerlijk Hof te Den Haag. Bij Keizerlijk Decreet van 21 oktober 1811 werd een definitieve indeling in arrondissementen en kantons vastgesteld. Hierbij was het tegenwoordige Noord-Holland verdeeld in vier arrondissementen Amsterdam, Haarlem, Hoorn en Alkmaar, verdeeld in resp. veertien, acht, acht en zeven kantons. In elk kanton werd in de hoofdplaats een vredegerecht opgericht, onder welke benaming de vrederechter de onder zijn competentie vallende civiele zaken behandelde. In elke gemeente werd een rechtbank van enkele politie (politiegerecht) opgericht. In de kantonhoofdplaatsen werd deze taak uitgeoefend door de vrederechter, buiten de kantonnale hoofdplaatsen waren de maires met deze taak belast. Politiegerechten berechtten onder hun competenties vallende criminele zaken. In criminele zaken waren de politiegerechten bevoegd tot berechting van eenvoudige overtredingen. Voor zover de civiele en criminele zaken vatbaar waren voor beroep, was de rechtbank van eerste aanleg van het betreffende arrondissement bevoegd. Na het herkrijgen van de onafhankelijkheid in 1813 werd de oude indeling en de oude rechterlijke organisatie gehandhaafd tot 1 oktober 1838.