De Raden van Beroep werden al vrij snel gezien als instanties belast met alle administratieve rechtspraak. De aangebrachte zaken hadden aanvankelijk alleen betrekking op de Ongevallenwet 1901. Vanaf 1913 kwamen daar de gedingen betreffende de Ouderdomsrente bij. Sinds 1919 nam het aantal zaken snel toe door de invoering van de Ouderdomswet 1919, de Invaliditeitswet 1919, de herziene Ongevallenwet 1921 en de Land- en Tuinbouw-Ongevallenwet 1922. Een nieuwe stijging van zaken gaf de invoering van de Ziektewet in 1930 en de invoering van de Kinderbijslagwet in 1941. Vanaf 14 december 1902 werden de Raden van Beroep (Ongevallenverzekering) gevestigd in de volgende gemeenten: Groningen, Leeuwarden, Almelo, Hoogeveen, Arnhem, Zutphen, Utrecht, Roermond, Amsterdam, Dordrecht, Haarlem, 's-Hertogenbosch en Breda. In de Koninklijk Besluiten van 28 februari en 10 juli 1903 werden de voorzitters en de griffiers en hun plaatsvervangers van de verschillende Raden van Beroep benoemd. In de zittingen van de Centrale van Beroep, gehouden op 15 april en 21 juli 1903, werden de benoemde voorzitters en plaatsvervangende voorzitters beëdigd. Aldus functioneerden de Raden van Beroep, bestaande uit werkgevers en werknemers, vanaf april 1903. De Raad te Amsterdam omvatte tot 1917 alleen het grondgebied van de gemeenten Amsterdam, Nieuwer-Amstel, Ouder-Amstel en Watergraafsmeer en na 1917 de gehele provincie. In 1917 werd de Raad van Beroep te Haarlem opgeheven en bij Amsterdam gevoegd. Vanaf 16 juli 1917 werden er Raden van Beroep (Sociale Verzekering) gevestigd in de volgende gemeenten: Groningen, Roermond, 's-Hertogenbosch, Amsterdam, Rotterdam, Arnhem en 's-Gravenhage. Vanaf 1 januari 1957 werden er Raden van Beroep gevestigd in de volgende standplaatsen: Zwolle, Groningen, Arnhem, Utrecht, Roermond, Amsterdam, Haarlem, 's-Gravenhage, Rotterdam en 's-Hertogenbosch. De regeling van standplaatsen, zittingsplaatsen en rechtsgebieden vond plaats bij Koninklijk Besluit van 20 april 1956.