De Raden van Beroep werden al vrij snel gezien als instanties belast met alle administratieve rechtspraak. De aangebrachte zaken hadden aanvankelijk alleen betrekking op de Ongevallenwet 1901. Vanaf 1913 kwamen daar de gedingen betreffende de Ouderdomsrente bij. Sinds 1919 nam het aantal zaken snel toe door de invoering van de Ouderdomswet 1919, de Invaliditeitswet 1919, de herziene Ongevallenwet 1921 en de Land- en Tuinbouw-Ongevallenwet 1922. Een nieuwe stijging van zaken gaf de invoering van de Ziektewet in 1930 en de invoering van de Kinderbijslagwet in 1941. Vanaf 14 december 1902 werden de Raden van Beroep (Ongevallenverzekering) gevestigd in de volgende gemeenten: Groningen, Leeuwarden, Almelo, Hoogeveen, Arnhem, Zutphen, Utrecht, Roermond, Amsterdam, Dordrecht, Haarlem, 's-Hertogenbosch en Breda. Het Koninklijk Besluit van 28 februari 1903 benoemde voor de Raden de voorzitters en de griffiers; het Koninklijk Besluit van 10 juli 1903 benoemde de plaatsvervangende griffiers en voorzitters. In de zitting van de Centrale van Beroep, gehouden op 15 april 1903, werden de benoemde voorzitters van de verschillende Raden van Beroep beëdigd en in de zitting van 21 juli 1903 werden de benoemde plaatsvervangende voorzitters beëdigd. Aldus functioneerden de Raden van Beroep vanaf april 1903. In 1917 werd de Raad van Beroep te Haarlem opgeheven en bij Amsterdam gevoegd. Vanaf 16 juli 1917 werden er Raden van Beroep (Sociale Verzekering) gevestigd in de volgende gemeenten: Groningen, Roermond, 's-Hertogenbosch, Amsterdam, Rotterdam, Arnhem en 's-Gravenhage. Vanaf 1 januari 1957 werden er Raden van Beroep gevestigd in de volgende standplaatsen: Zwolle, Groningen, Arnhem, Utrecht, Roermond, Amsterdam, Haarlem, 's-Gravenhage, Rotterdam en 's-Hertogenbosch. De regeling van standplaatsen, zittingsplaatsen en rechtsgebieden vond plaats bij Koninklijk Besluit van 20 april 1956.