In het jaar 1901 werd de eerste sociale verzekeringswet in Nederland ingevoerd, de Ongevallenwet, die op 1 juni 1901 gedeeltelijk en op 1 februari 1903 volledig in werking was getreden. Door deze wet werd het mogelijk om aan werknemers die door een ongeval geheel of ten dele arbeidsongeschikt werden verklaard een uitkering te verlenen. Deze uitkering werd door de Staat uitbetaald. De kosten welke gepaard gingen met de uitkeringen dienden ingevolge bepalingen in die wet te worden gedragen door de werkgevers. Aanvankelijk waren de voorzieningen enkel voor de werknemers. Later zijn er ook regelingen in het leven geroepen voor zelfstandigen. De te bepalen premie was afhankelijk van het beroep wat de werknemer uitoefende. De werkingssfeer beperkte zich tot een aantal in de wet genoemde, in het algemeen gevaarlijk geachte, bedrijven en groepen van bedrijven. Men kon in beroep gaan tegen de beslissingen door het bestuur van Rijksverzekeringsbank genomen ten aanzien van de verzekering van de werknemers. De belangrijkste wetten waarbij van genomen beslissingen beroep openstond bij de Raad van Beroep waren naast de Ongevallenwet, ook de Invaliditeitswet, de Ouderdomswet, de Land- en Tuinbouwongevallenwet en de Ziektewet. Bij Koninklijk Besluit van 8 december 1902, tot de vaststelling van de ressorten en standplaatsen van de Raden van Beroep, bedoeld in artikel 2 van de Beroepswet was bepaald dat in Amsterdam een Raad van Beroep zou zijn gevestigd. Het ressort van de Raad van Beroep te Amsterdam strekte zich uit over de gemeenten: Amsterdam, Watergraafsmeer, Ouder-Amstel en Nieuwer-Amstel. Bij Koninklijk Besluit van 11 juni 1917 werd bepaald dat het rechtsgebied van de Raad van Beroep te Amsterdam de gehele provincie Noord-Holland zou omvatten. De Raad van Beroep te Haarlem werd opgeheven.