Aanvankelijk was reclasseringswerk een vorm van liefdadigheid en helemaal particulier initiatief. In 1910 kwam de reclasseringsregeling tot stand, waarbij de subsidiëring van het reclasseringswerk werd geregeld en het tegelijkertijd controle en beïnvloeding door de overheid mogelijk werd. Bij Koninklijk Besluit van 13 december 1915 (Staarsblad nr. 504) kwam een nieuwe reclasseringsregeling tot stand waarbij de oprichting van reclasseringsraden mogelijk werd. In ieder arrondissement zou een reclasseringsraad kunnen gaan functioneren, samengesteld uit afgevaardigden van diverse reclasseringsinstellingen, leden van de zittende en staande magistratuur en leden van gevangenisbesturen. De kosten van de instandhouding van de raden werd door het Departement van Justitie vergoed. Door de reclasseringsregeling van 13 december 1947 (Staatsblad nr. H 423) werden de reclasseringsraden een onmisbare schakel tussen de instellingen belast met de strafrechtspleging en de particuliere reclasseringsinstellingen. In de loop van de tijd ontwikkelden deze instellingen zich tot professionele organisaties, die de werkzaamheden van de reclasseringsraden steeds meer overbodig maakten. Toen vervolgens bezuinigd moest worden op overheidsuitgaven bleven de reclasseringsraden niet buiten schot. Op grond van de nieuwe reclasseringsregeling van 1 januari 1986 (Staatsblad nr. 1) werden de reclasseringsraden opgeheven en zo ook de Reclasseringsraad Alkmaar. De werkzaamheden werden overgenomen door 19 nieuwe stichtingen, één in ieder arrondissement. Particuliere en rijksreclassering gingen daarin samen, met uitzondering van de reclasseringsafdeling van het Leger des Heils en de Consultatiebureaus voor Alcohol en Drugs, onder een overkoepelende organisatie met de naam Nederlandse Federatie van Reclasseringsinstellingen (NFR).