De oecumenische beweging - het streven naar eenheid van de christelijke kerken - kwam op aan het begin van de 20e eeuw. Hoewel de oecumenische gedachte al langer bestond, wordt algemeen de in 1910 te Edinburgh gehouden wereldconferentie over zendingsvraagstukken als beginpunt beschouwd. Andere congressen volgden, die tenslotte resulteerden in de oprichting in 1948 van de Wereldraad van Kerken. In 1946 was de Oecumenische Raad van Kerken in Nederland opgericht. Als onderafdeling werd op 14 november 1952 de Oecumenische Raad van Haarlem en omgeving opgericht, met deelnemers uit Haarlem, Heemstede en Bloemendaal. Deze Raad werd ook wel de Centrale Oecumenische Raad genoemd, afgekort tot COR. De Raad bestond uit vertegenwoordigers van de deelnemende kerkgenootschappen. Dit waren de Baptisten Gemeente (die circa 1966 uittrad), de Broedergemeente, de Church of England, de Doopsgezinde Gemeente, de Eglise Wallone, de Evangelisch Lutherse Gemeente, de Nederlands-Hervormde Kerk, de Oud-Katholieke Kerk, de Remonstrants Gereformeerde Gemeente en de Vereniging van Vrijzinnig Hervormden. Het Leger des Heils was gastlid. De Regionale Raad van Kerken te Haarlem en omstreken is sinds 22 mei 1968 de opvolger van de Oecumenische Raad van Kerken van Haarlem en omgeving. Deelnemers waren de Eglise Wallone, de Evangelische Broedergemeente, de Evangelisch-Lutherse Kerk, de Gereformeerde Kerken, de Hervormde Kerk, de Nederlandse Protestantenbond, de Oud-Katholieke Kerk, de Remonstrants Gereformeerde Gemeente, de Rooms-Katholieke Kerk, de Russisch-Orthodoxe kerk en de Verenigde Doopsgezinde Gemeente. 'Gastleden' waren de Baptisten-Gemeente en het Leger des Heils. In 1970 kwam het aantal deelnemende kerken met de toelating van de Vrij Katholieke Kerk van dertien op veertien.