De Armenwet van 1912, die de organisatie van het armwezen regelde, gaf aan de gemeenten de mogelijkheid om het werk van de vele instellingen van weldadigheid te coördineren, door het instellen van een Armenraad. Bij Koninklijk Besluit van 28 mei 1913 is er in Haarlem een Armenraad opgericht. Iedere instelling van weldadigheid, die voorkwam op de lijst, bedoeld in art. 3 van de Armenwet, kon een vertegenwoordiger in de Armenraad aanwijzen, samen vormden zij de Armenraad. Vanaf 1946 gingen stemmen op om de Armenraden van naam te doen veranderen. De naam dekte onderhand de verrichtingen niet meer en men dacht dat het woord arm in de naam de mensen zou weerhouden om hulp te vragen. Vanaf 1948 werd in Haarlem de naam Sociale Raad gebruikt. Niet alleen de naam veranderde, ook de opvattingen over armenzorg, over hulpverlening veranderde. Er bleek behoefte aan een nieuwe sociale wetgeving, iedereen die buiten zijn schuld in nood was gekomen had recht op bijstand van de overheid. Zo groeide men toe naar de Algemene Bijstandswet, waarvan de voorontwerpen in de Sociale Raden besproken werden. Op 1 januari 1965 trad de Algemene Bijstandswet in werking, die iedere ingezetene het recht gaf op een minimum inkomen. Het betekende het einde van de Sociale Raad. De Gemeentelijke Dienst voor Sociale Zaken nam de meeste taken over. De Armenraad/Sociale Raad hield zich in grote lijnen bezig met het coördineren van het werk van de burgerlijke en kerkelijke instellingen van weldadigheid, het geven van adviezen aan het College van Burgemeester en Wethouders en aan derden, het geven van voorlichting op het gebied van de sociale zorg en bemiddeling. De besturen van de instellingen van weldadigheid waren volgens de wet verplicht jaarlijks aan de Armenraad opgave te doen van het aantal bedeelden, van de inkomsten uit bezittingen, collecten, subsidies of andere bronnen en van hun uitgaven. Zo was de Armenraad als enige volledig op de hoogte van de gang van zaken van alle instellingen.