Ter voldoening aan art. 4 van de wet van 1 juni 1861 (Staatsblad nr. 53), laatstelijk gewijzigd en aangevuld bij die van 15 april 1886 (Staatsblad nr. 64), werd bij Koninklijk Besluit van 25 augustus 1861 bepaald dat te Amsterdam en Rotterdam; bij Koninklijk Besluit van 2 november 1861 dat te Dordrecht; bij Koninklijk Besluit van 26 november 1869 dat te Vlissingen en bij Koninklijk Besluit van 7 december 1874 dat te Harlingen Staatscommissies van toezicht over de doortocht en het vervoer van landverhuizers gevestigd zouden zijn. Onverminderd de bevoegdheid haar bij voorgeschreven wet en bij Koninklijke Besluiten van 27 november 1865 (Staatsblad nr. 130), 30 september 1869 (Staatsblad nr. 155) en 21 februari 1871 (Staatsblad nr. 138) verleend, was de taak van de genoemde staatscommissies: het verlenen van bescherming en het geven van raad en inlichtingen aan landverhuizers en de behartiging van hun belangen in het algemeen. De werkkring van deze commissies was geregeld bij een instructie vastgesteld door de Minister van Binnenlandse Zaken bij beschikking van 14 januari 1862. In gemeenten waar geen staatscommissie was gevestigd, werden burgemeester en wethouders met het toezicht op het vervoer van landverhuizers belast. Bij schrijven van de Minister van Binnenlandse Zaken van 11 oktober 1933 werd aan de staatscommissie te Amsterdam meegedeeld dat, gelet op het feit dat het landverhuizersvervoer in de laatste jaren van zo weinig betekenis was geworden, het uit financieel oogpunt niet langer verantwoord was om de bijdragen, welke ten behoeve van de Commissie te Amsterdam en van die te Rotterdam op de Rijksbegroting voorkwamen, te handhaven. Bij Koninklijk Besluit van 4 oktober 1933 nr. 26 werden met ingang van 1 april 1934 de Staatscommissies te Amsterdam en te Rotterdam opgeheven. Na de opheffing van de Staatscommissie te Amsterdam werden haar werkzaamheden, voor zover nodig, in het vervolg door de Stedelijke Politie verricht.