De in 1953 opgerichte Stichting Bijzondere Sociale Zorg en Maatschappelijk Buurtwerk te Haarlem stelde zich ten doel een samenwerking tot stand te brengen tussen overheid en particuliere instellingen om in gecoördineerde aanpak de maatschappelijke heraanpassing van sociaal-zwakke bevolkingsgroepen in de gemeente Haarlem te verwezenlijken. Zij rekende gemeenschapsopbouw, sociale planning en het daartoe nodige wetenschappelijk onderzoek tot haar taak. De stichting werd voor 40% door de gemeente en 60% door het rijk gesubsidieerd en gemeenteraadsleden vormden voor een groot deel het bestuur van de stichting. Het eerste project dat ten uitvoer werd gebracht was de resocialisatie van de bewoners van het Thobeckekwartier. Het werken op wijkniveau deed zijn intrede in de vorm van een centraal wijkoverleg met een buurthuis in de Harmenjanswijk. Beroepskrachten als maatschappelijkwerksters en (gespecialiseerde) gezinsverzorgsters werden aangesteld met als gevolg dat het Thorbeckekwartier een wijk werd waar sociaal-zwakke gezinnen al of niet tijdelijk naartoe verhuisd werden. Ter bestrijding van de onmaatschappelijkheid van deze mensen werden individuele behandelingsplannen opgesteld. In 1960 werd Parkwijk toegevoegd aan het werkterrein van de stichting. Eind jaren 60 bleek de werkwijze van de stichting niet te resulteren in de beoogde doelen die gesteld waren. Een kunstmatige bestemmingswijk onder auspiciën van een afzonderlijke stichting kreeg allengs meer kritiek en een advies om de stichting op te laten gaan in andere samenwerkingsverbanden bleef niet uit. Ontoereikend beleid van het Ministerie van CRM betreffende onmaatschappelijkheidsbestrijding en dreigende gebrek aan financiële middelen werden aanleiding tot decentralisatiebeleid. Deze nieuwe richting was in 1968 aanleiding om de stichting in liquidatie te brengen. In 1976 heeft de overdracht-/liquidatiecommissie van de stichting de afhandeling van dit besluit afgerond.