Het initiatief tot de oprichting van het landelijke Korps Vrouwelijke Vrijwilligers (KVV) werd in 1938 genomen door dr. Jane de Iongh (1901-1982) te Amsterdam. Het doel was om met een groot aantal vrouwen een bijdrage te leveren aan de leniging van de nood onder de leden van de door oorlog bedreigde samenleving. Op 31 januari 1941 werd het Amsterdams Korps op last van de Duitse bezetter opgeheven. Op 7 mei 1945 werd het korps als Unie van Vrouwelijke Vrijwilligers (UVV) heropgericht. Op 11 maart 1940 vond in het Concertgebouw in Haarlem de oprichtingsbijeenkomst van het KVV Haarlem en Omstreken plaats. Toen in maart 1942 de Haarlemse autoriteiten met het verzoek kwamen of de KVV onder de vlag van Winterhulp het geven van hulp in natura wilde voortzetten besloot het bestuur dit niet te doen. Op 14 maart 1942 beëindigde het bestuur de activiteiten. In Haarlem namen in het najaar van 1944 mensen, die later het bestuur van het Nederlands Volksherstel Haarlem (NVH) zouden vormen, contact op met de UVV voor het organiseren van de kindervoeding. Ondergronds werd geld ingezameld voor de kindervoeding, met de bedoeling om dit na de oorlog op legale wijze te blijven doen. In de statuten van 1940 wordt het doel van de stichting als volgt geformuleerd. 'Bij de vrouwen van Haarlem en Omstreken het bewustzijn van haar plichten tegenover de gemeenschap te versterken. Het verrichten van diensten, waarvoor de overheid een beroep doet op de burgerij.' In 1948 wordt genoemd het bevorderen van het welzijn van de gemeenschap met als leidende beginselen naastenliefde en hulpvaardigheid. Door de opkomst van de welvaartsstaat in de jaren 70 veranderde ook de positie van het vrijwilligerswerk. Het werd als een aanvulling gezien op de mantelzorg en was ondersteunend aan het professionele werk in de zorg- en welzijnssector. Het doel is het bevorderen en verlenen van maatschappelijke hulp door vrijwilligers, met menselijk contact en continuïteit in het werk als voornaamste kenmerken.