Het initiatief tot de oprichting van het landelijke Korps Vrouwelijke Vrijwilligers (KVV) werd in 1938 genomen door dr. Jane de Iongh (1901-1982) te Amsterdam. Het doel was om met een groot aantal vrouwen een bijdrage te leveren aan de leniging van de nood onder de leden van de door oorlog bedreigde samenleving. Op 31 januari 1941 werd het Amsterdams Korps op last van de Duitse bezetter opgeheven. Op 7 mei 1945 werd het korps als Unie van Vrouwelijke Vrijwilligers (UVV) heropgericht. Ook op andere plaatsen verenigde een groot aantal vrouwen zich in deze unie om te helpen in allerlei acute noodsituaties, die zich na de Tweede Wereldoorlog op maatschappelijk terrein voordeden. Later werd begonnen met het werken voor militairen, bejaarden, zieken en gehandicapten. Leden van de afdeling IJmuiden/Velsen kwamen al in 1944 illegaal bijeen, in 1945 werd de officiële (her)oprichting een feit. Men hield zich aanvankelijk bezig met maatregelen op het gebied van de hygiëne, zoals de bestrijding van hoofdluis en schurft; er werden ruilbeurzen voor gedragen schoenen en kleding georganiseerd en men ontwierp een systeem waarbij onvermogende moeders een zgn. 'baby-uitleenkoffer' in bruikleen kregen met veelal door de leden zelf vervaardigde babykleding. Later werd het werterrein verlegd naar de zorg voor ouderen. Ook kende men een kinderoppascentrale. Er werd regelmatig meegewerkt aan collectes voor derden, o.a. het Nederlandse Rode Kruis en het Koningin Wilhelminafonds. Ook aan de verkoop van postzegels, de zgn. Zomerzegels, waarvan een deel van de opbrengst was bestemd voor sociaal cultureel werk, werd een steentje bijgedragen. De afdeling IJmuiden/Velsen werd op 18 januari 1951 een stichting, de afdeling Santpoort koos op 20 maart 1961 voor deze organisatievorm. Beide afdelingen fuseerden op 23 februari 1974 tot de Stichting Unie van Vrouwelijke Vrijwilligers, afdeling Velsen. In 1978 werd de naam gewijzigd in: Stichting Unie van Vrijwilligers, afdeling Velsen.