De geschiedenis van Stichting Zorgcentrum Schoterburcht begint reeds in 1319 toen op het terrein van Schoterburcht de kapel van St. Jacob gebouwd werd die diende 'tot het schouwen van hen die lijdend waren aan de lazerij', waarmee melaatsheid werd bedoeld. Na 1653 werd het Leprooshuis ook toegankelijk voor andere categorieën patiënten en veranderde de naam in Leproos-, Pest- en Dolhuis. Na 1856 werd het gehele complex bestemd voor het opnemen van armen uit het gewezen Diaconie- en Aalmoezeniershuis en krijgt het de naam Stads Armen- en Ziekenhuis. Na 1929, toen het St. Elisabeths Gasthuis de ziekenverpleging overnam, werd de naam weer gewijzigd, nu in Haarlems Tehuis voor Ouden van Dagen. De verzorging van bejaarden zal in de 20e eeuw een toenemende complexiteit aan regelgeving ondergaan. In de jaren 60 verandert de naam in Haarlems Verzorgingshuis Schoterburcht. Vanwege de invoering van de Wet op de Bejaardenoorden in januari 1985 werden bejaardeninstellingen geconfronteerd met een verlaging van de overheidsfinanciering en de patiënten met een heffing van een eigen bijdrage. In 1987 werd deze maatregel omgezet in budgetfinanciering, die een toenemende stijging van financiële problemen voor de Schoterburcht ten gevolge had. Dat jaar werd nader onderzocht hoe de gemeentelijke betrokkenheid in de instelling kon worden beëindigd wat in 1991 resulteerde in de privatisering. Hiermee was een bestuurswisseling en een nieuwe naam gemoeid: Stichting Zorgcentrum Schoterburcht. Naar aanleiding van het Uitvoeringsplan voor Ouderen 1994-1996, besloot Gedeputeerde Staten dat Schoterburcht één van de 38 instellingen in Noord-Holland zou zijn die per 1 mei 1993 de deuren zou moeten sluiten. Redenen daarvoor waren het teveel aan instellingen voor bejaarden in de regio en de slechte staat waarin de gebouwen verkeerden. Dit besluit werd tot de Raad van State aangevochten met gevolg dat de definitieve sluiting tot 2000 werd uitgesteld.