Het Nederlands grondgebied werd in 1870 onderverdeeld in twaalf Synagogale Ressorten, die ongeveer samenvielen met de provincies, behalve Zuid-Holland dat over twee Ressorten verdeeld was. Ieder Ressort had zijn eigen Hoofdsynagoge en Opperrabbijn. Vertegenwoordigers van de Hoofdsynagogen vormden de 'Centrale commissie tot de Zaken der Israëlieten in Nederland'. Drie leden uit de Centrale Commissie vormden het dagelijks bestuur hiervan, de 'Permanente Commissie tot de Zaken der Israëlieten in Nederland'. In 1936 werd het Synagogaal Ressort Noord-Holland, dat Amsterdam als Hoofdsynagoge had, in tweeën gedeeld. Er kwam een Synagogaal Ressort Amsterdam, met de Hoofdsynagoge van die naam, terwijl de Hoofdsynagoge (administratiekantoor) van het resterende Synagogaal Ressort Noord-Holland te Haarlem werd gevestigd. Na de Tweede Wereldoorlog bleef de landelijke organisatie gehandhaafd, met de Centrale Commissie aan het hoofd en de Permanente Commissie als het dagelijks bestuur daarvan, evenals de Synagogale Ressorten. Nieuw was de instelling van vier Opperrabbinaten, namelijk te Amsterdam, Den Haag, Rotterdam en Utrecht. Dit laatste, officieel geheten Opperrabbinaat voor Nederland gevestigd te Utrecht, omvat alle Ressorten buiten de genoemde steden, dus ook Haarlem valt hieronder. Bij de afsplitsing van Amsterdam van het Synagogaal Ressort Noord-Holland in 1936 werd Haarlem de standplaats van het overgebleven gedeelte, dat de bestaande naam behield. Het bestuurscollege droeg de naam Ressortale Vergadering. De functie van voorzitter en secretaris ervan werden vervuld door de voorzitter en secretaris van de kerkenraad te Haarlem. Iedere onder het Ressort vallende kerkelijke gemeente betaalde een jaarlijkse bijdrage, die berekend werd naar het aantal leden. Taken van de Ressortale Vergadering waren onder andere de benoeming van de Opperrabbijn, het vaststellen van diens jaarwedde, het toekennen van zijn (weduwe)pensioen en de vaststelling van zijn instructie.