De tuberculose (tbc) was aan het begin van de 20e eeuw nog een zeer gevreesde ziekte, waaraan een groot aantal patiënten overleed. Rond de eeuwwisseling werd de oprichting van 'Volkssanatoria voor borstlijders' als het belangrijkste middel voor de bestrijding van tbc beschouwd. Het eerste sanatorium in Nederland was Oranje-Nassau's Oord in Renkum. Koningin Emma (1858-1934) had in 1898 haar landgoed hiervoor afgestaan. Als snel bleek echter dat tbc als volksziekte bestreden moest worden. Dit betekende verbreiding van hygiënische inzichten, sociale steun voor gezinnen die door tbc in nood verkeerden, verbeteringen van woningen en de bouw van hygiënische arbeiderswoningen, bestrijding van alcoholisme, oprichting van verenigingen en consultatiebureaus, tenslotte verspreiding van kennis betreffende de besmettelijkheid en genezing van tbc.