Van oudsher werden de weduwen van predikanten verzorgd door de Classicale Weduwenbeurs, maar deze beurs hield rond 1818 op te bestaan. De weduwen van predikanten waren nu aangewezen op de Synodale Weduwenbeurs, die in 1819 werd opgericht. Kennelijk voldeed deze beurs niet geheel aan de behoefte, want in het ressort van de classis zijn pogingen gedaan om eigen beurzen op te richten. Het oprichten van een classicale weduwenbeurs in 1855 mislukte omdat er niet genoeg animo voor was in de Ring Haarlem. De Ring Zaandam besloot toen alleen verder te gaan, waarna op 10 januari 1859 een Weduwen- en Wezenbeurs van de Ring Zaandam werd opgericht. De beurs stelde zich ten doel een jaarlijkse uitkering te verzekeren aan de weduwen van de leden van de beurs en hun nagelaten minderjarige kinderen. Iedere predikant in de Ring Zaandam kon lid worden van de beurs. Bij toetreding tot de beurs was een inleg verschuldigd en diende jaarlijks een contributie betaald te worden. Het bestuur bestond uit een praeses, assessor en een scriba- quaestor. Deze laatste functionaris beheerde de kas van de beurs. In 1907 is de Weduwen- en Wezenbeurs in de Classis Haarlem opgericht. Alle predikanten in de classis konden lid worden. De predikanten in de Ring Zaandam konden nu kiezen van welke beurs zij lid wilden worden. Ook dit bestuur bestond uit een praeses, assessor en een scriba-quaestor. Op 31 december 1968 is de classicale beurs opgeheven en zijn haar verplichtingen en bezit overgedragen aan de Pensioenraad van de Nederlandse Hervormde Kerk. Op 1 januari 1970 kwam ook een einde aan het bestaan van de Weduwen- en Wezenbeurs van de Ring Zaandam, doordat zij een fusie aanging met de landelijke Kas tot aanvulling van predikantstraktementen.