Het Woonwagenschap Zuid-Kennemerland is in 1963 opgericht bij gemeenschappelijke regeling door de gemeenten Aalsmeer, Bennebroek, Bloemendaal, Haarlem, Haarlemmerliede en Spaarnwoude, Haarlemmermeer, Heemstede en Zandvoort met het doel om te voorzien in de behoefte en te voldoen aan de eisen van ruimte en gerief bij de aanleg van een openbare standplaats voor woonwagens binnen het gebied van de deelnemende gemeenten. De gemeente Haarlemmermeer werd in de regeling aangewezen als centrumgemeente. De basis voor de vorming van een gemeenschappelijke regeling was de Woonwagenwet van 1968. Deze wet moest het mogelijk maken het welzijn van de woonwagenbewoners te bevorderen door intensivering van de maatschappelijke en andere overheidsbemoeienissen; door verbetering van de woonomstandigheden waarin woonwagenbewoners op dat moment verkeerden; door verbetering van het onderwijs en het instellen van een vergunningenstelsel tot het bewonen van woonwagens. De gemeente Haarlemmermeer was bereid gevonden om het regionale woonwagenkamp binnen haar gemeentegrenzen te herbergen, mits dit op geen andere plaats gesticht zou worden dan waar het woonwagenkamp van deze gemeente zich bevond. Het was de bedoeling dat het woonwagenkamp voor ca. 80 woonwagens zou worden ingericht. Plannen in verband met de uitbreiding van Schiphol doorkruisten de voorbereidingen voor de aanleg van het kamp, daarnaast was inmiddels gebleken dat het aantal benodigde staanplaatsen voor woonwagens in de regio tot ruim 90 werd verhoogd. Een dergelijk kamp kon niet gerealiseerd worden in de gemeente Haarlemmermeer. Ondertussen waren de inzichten over woonwagenkampen zodanig gewijzigd dat de vroeger gehanteerde norm van 80 wagens per kamp met de helft werd teruggebracht tot 40 wagens. Naast een kleiner kamp in de gemeente Haarlemmermeer was de wens naar voren gekomen om ook een woonwagenkamp in Haarlem te stichten. Na erkenning van dit kamp door het Rijk trad Haarlem in 1972 uit de gemeenschappelijke regeling.